jak pech to pech

Z danych czasów Kraków pamiętam dość ubogo.

Sukiennice i obowiązkowa wycieczka do McDonalda.

Od tamtch lat wiele mineło, a ja powoli odkrywam uroki tego miasta.

Poza tym, że nieco mnie przytłacza to docieram w zakamarki i prze urokliwe uliczki.

Pochodziłam sobie po Kazimierzu, byłam na Starym Mieście.

Zawitałam do Wedla i szczerze nie polecam.

Czekolada nie dość, że jak by z torebki, to cena powala.

Obiad u Pana Podróżnika bardzo przyjemny.

Choć chyba nie tego oczekiwałam.

Poza tym Pan Podróżnik znacznie młodszy niż przypuszczalam.

Zdjęć niestety brak.

No i tu zaczyna się mój największy DRAMAT.

Przez moją głupotę i nieuwagę zniszczyłam mój aparat.

Wściekłość nie zna granic.

Nie potrafię funkcjonować, bez zdjęć.

A chyba przez jakiś czas będę musiała.

Tak jak bym miała mało wydatków, brrrrrr.

Zatem nie wiem czy notki będa opatrzone czymkolwiek.

Może będę umieszczać jakieś inspirujące zdjęcia z netu.

Czas pokarze.

A to jeszcze jedno z ostatnich zdjęć poprawnie działającego  aparatu.

Mój kubek gliniany z Chin ;-).